Terugblik NOP21-bijeenkomst 15 maart 2024

Op vrijdag 15 maart 2024 vond de 15e NOP21-bijeenkomst plaats.

Direct na het welkom, gingen we uiteen in kleine groepjes. We spraken met elkaar over welke ingrijpende gebeurtenis wij zelf hadden meegemaakt, die (eventueel) ook een onomkeerbare verandering bleek te zijn. Diverse verhalen kwamen boven. Een start, waarin we aangehaakt werden bij het onderwerp.

Eenmaal weer terug, deelden we kort enkele bevindingen; daarna deelde Karin haar levensverhaal wat inleidend was om verder te praten in een 2e BOR, in dezelfde kleine groepjes.

Ik vat de gebeurtenissen van Karin samen: "11 jaar geleden kreeg ik een ontsteking aan mijn ruggenmerg. Ik had geen gevoel meer in mijn rechterarm en hand. Ik heb een jaar niet gewerkt en ben daarna weer begonnen. Achteraf kan ik zeggen dat ik mij via onbewuste wilskracht richtte op werken op mijn oude niveau en met de oude caseload. Maar ik holde mijzelf uit en had hierin geen gewaarzijn. Ik had niet in de gaten dat het steeds minder goed ging en dat mijn lichaam energetisch uitgeput raakte. Werken achter de laptop met alle lichtverschijnselen en andere indrukken ging niet meer. Het was een onbewust afglijden van mijn veranderende zelf. Ik hield mij vast aan mijn oude identiteit terwijl mijn lichaam die niet meer ondersteunde.

Nu kan ik dingen niet meer en dat is jammer. Maar nu, 10 jaar later past het beter bij mijn leeftijd die ook veranderd is naast de gewenningstijd die er inmiddels is geweest. Ik ben mijzelf meer ruimte gaan geven en dat geeft lucht. Inmiddels maak ik bewuster de keuze om te leren mij hiertoe te verhouden". 

Opvallend is hoe Karin ontdekt dat het voor haar een zeer onbewuste staat van zijn was. "Enerzijds zat ik in een leegte, anderzijds was ik bezig weer op mijn oude niveau terug te keren. Dit leidde tot uitputting van mijn lichaam". 

We gaan een tweede keer in Rooms uiteen en bespreken met elkaar onze werkervaringen hierin.

Door alle verhalen heen klinkt helder het belang van stilstaan bij de situatie. Onze cliënten – en wellicht ook wijzelf hebben sterk de neiging om door te gaan, een terugkeer na te streven, zonder de tijd te nemen om de realiteit te doorvoelen en te doordenken. Deze gewoonte kan zowel externe als interne oorzaken hebben.

In ons hulpverleningsproces betekent dit vertragen, erbij blijven. De cliënt mee te nemen in mildheid en bewustwording van de onomkeerbaarheid. Pas dan kan er ruimte komen om verder te gaan en volgt het proces van ‘verhouden tot deze nieuwe situatie.’ Er is duidelijk een situatie van ‘Voor en Na’. Waarin rouw ook zijn plek zal krijgen. Dit kost tijd, geduld en liefdevolle aandacht.

Mij trof het, hoe divers mensen reageren op onomkeerbare gebeurtenissen. Processen lopen bij ieder op een andere manier, hebben een ander gezicht. Dan goed te luisteren, bij de ongemakkelijkheid te blijven, samen te verdragen. Om zo een andere weg te vinden. Waarin pijn om verlies aanwezig (zal) blijven en dat er mogelijkheden zijn om anders verder te gaan. Een proces wat van mens tot mens, dat van cliënt tot cliënt verschilt.

Groet, ook namens het team, Jonathan Top