Column door Riana Malfait - Een bijzondere ervaring

In een soort onmiddellijkheid zuigen mijn longen lucht naar binnen, voel ik iets oprichten in mijn wervels en komt er een aangename levendige rust in mij. Ik had nog willen terugbellen en toch nee zeggen maar het ervaren van die lichamelijke weldaad dwingt mij om te onderzoeken wat dit betekent voor mij.

Die nacht droomde ik van Paul Goodman. Ik heb Goodman altijd geassocieerd met maatschappelijk engagement, met gezond anarchisme. Op de barricade durven staan voor het welzijn van de medemens in de wereld, voor rechtvaardigheid.

Nu twijfel ik even of ik Goodman wel goed gelezen heb of dat ik er het mijne heb van gemaakt. Ik zoek het dus op: Paul Goodman (1911–1972) was een Amerikaans schrijver, in de jaren '60 gekend voor zijn sociaal kritisch werk. Hij schreef o.a. over kunst, mensenrechten, democratie, educatie, politiek, psychologie, technologie, ruimtelijke ordening, oorlog. Een veel voorkomend thema is burgerplicht en persoonlijke verantwoordelijkheid.

De P. Goodman in mij is blijkbaar wakker geschud. Niet toevallig nu natuurlijk. Er is van alles gaande in mij en de wereld. Het tast mij aan. Soms meer dan mij lief is. Er is ook tijd en ruimte vrijgekomen. Ik ben gedeeltelijk op pensioen. Dus begon ik maar te schrijven omdat ik geen andere manier vond om al die gedachten en gevoelens in mij te laten rusten. Zonder dat ik het besefte werd het schrijven een soort overgangsritueel. De bundel 'Graveyards en andere verliezen' begrijp ik nu als afscheid nemen van wat er was. De tweede bundel 'Kleine bik op grote wereld' heeft de activist in mij gewekt. Het was achteraf beschouwd mijn voorzichtige poging om iets van mijn visie op maatschappelijke thema's in de wereld te zetten: klimaat, oorlog, armoede, discriminatie, racisme.

De keuze om mij – weliswaar in beperkte mate – meer politiek te engageren ervaar ik nu als mogelijkheid om met mijn gestalt vaardigheden hier en daar iets te verschuiven in het politieke veld. Het effect op mij is dat ik mij een 'completere gestalter' voel. Alsof iets in mij is blijven wachten op de juiste omstandigheden om zich vooralsnog te ontwikkelen. En ja, ik word er vrolijk van.

Vrij en vrolijk eigenlijk. Niets moet nog. Zoveel mag nog. Een steentje in de vijver en benieuwd zijn naar de rimpelingen. En meer dan ooit begrijp ik nu dat mijn geworteld zijn in gestalt de grond is waarop ik mij beweeg in de wereld.

Riana Malfait