Column - Afscheid van Evelien Huiskens

Drie jaar geleden had ik niet kunnen bedenken dat ik zou stoppen met het therapeuten vak. Sterker nog….Net als vele anderen binnen de NVAGT, dacht ik te willen blijven werken tot zeker mijn 80ste .

Therapeut zijn is niet leeftijdgebonden zag ik. Is het ook niet zo dat je wijzer, milder, empatischer en meer doorleefd wordt met het ouder worden? Juist een reden om door te gaan met het vak in plaats van na te denken over een nieuwe levensfase met pensioen en AOW. 

En inderdaad... 
Naarmate de jaren verstreken begon ik me eindelijk een goede therapeut te vinden. Wijzer door de jaren. Geïnspireerd door de vele bijscholingen en de focus op aandachtgerichte procesgerichte therapie. Ik had geleerd meer stil te staan, nieuwsgierig te blijven, zonder oordeel te luisteren, geduld te betrachten en het innerlijk proces ruimte te geven. Nee…… het was nog helemaal niet de tijd om te stoppen. Voor mijn gevoel begon ik net.

Niet dat ik hier in die tijd bewust over nadacht. Mijn werk en activiteiten er omheen, bijscholingen, intervisie en supervisiegroepen. Het waren vaste en vanzelfsprekende onderdelen in mijn dagelijks leven.

Tot de samenleving stil kwam te liggen door het Corona virus. Ineens stond alles in het teken van het virus. De ene maatregel volgde op de andere. Praktijken gingen dicht, internettherapie nam toe. Het sociale leven lag stil. En het ergste….. er kwam een bezoekverbod in de verpleeghuizen!

Voor mij zette deze maatregel alles op zijn kop. Na 11 jaar bijna dagelijkse mantelzorg kon ik mijn moeder niet meer bezoeken. Mijn vader was in 2017 overleden en hoefde dit gelukkig niet meer mee te maken. Maar mijn moeder, die in 2020 na een laatste herseninfarct niet meer kon praten, was in shock dat ze me alleen nog kon zien met een ruit ertussen. En ook ik verdroeg het slecht de zorg voor haar over te laten aan de mensen die in het huis werkten. Omdat ik mijn werkende leven ooit gestart ben met een opleiding tot verpleegkundige besloot ik de directie van het huis waar mijn moeder woonde te vragen mij in dienst te nemen zodat ik mijn moeder zou kunnen blijven ontmoeten. En tot mijn verbazing accepteerden ze mijn aanbod en namen ze me in dienst. Dit tot groot plezier van mijn moeder en van mij! Want we mochten elkaar weer zien.

Ik herontdekte mijn plezier in het verpleegkundige vak. Maar ik kwam ook de schaamte tegen van mijn jongvolwassen ik, dat opgroeit in een milieu waar studie en intellect belangrijk zijn. Een milieu waarin verpleegkundige zijn eigenlijk niet goed genoeg is. En mijn pogingen in latere jaren om ver van dit vak vandaan te komen en te blijven. Zo snel mogelijk verder te leren. Steeds meer, nooit genoeg.

Het was opeens genoeg! Opeens was daar het plezier en de rust van het verpleegkundige mogen zijn. Het mogen zorgen. Meestal voor mensen in hun laatste levensfase. Hoe bijzonder! Zien hoe in die levensfase alles wegvalt wat met status en of werk/leergeschiedenis te maken heeft. Waar fysiek ongemak en een kleiner wordende wereld realiteit zijn. Waar het alleen nog gaat om kwaliteit van leven en contact. Ik heb me mogen bekwamen als verpleegkundige bij een grote thuiszorgorganisatie en werk nu al weer 2 jaar als verpleegkundige in de wijk.

Ik heb het geluk een therapeut te hebben getroffen die mij de ruimte geeft vol nieuwsgierigheid en verwondering de processen in mij te onderzoeken, aandacht te geven. Niet om een betere therapeut te worden maar om mijzelf onverdeelde aandacht te geven voor dat wat van binnenuit naar de voorgrond komt. Daarnaar te mogen luisteren. Wat een luxe!

Ik nam afscheid van het therapeuten vak. En ben nu op het punt gekomen waarin ik afscheid ga nemen van de beroepsvereniging voor Gestalttherapie. Mijn Gestalt is rond!

Evelien Huiskens